لکنت اختلالی در گفتار است که در آن، جریان گفتار به طور غیرعادی مختل می‌شود. این اختلال می‌تواند شامل تکرار صداها، هجاها یا کلمات، یا کشش صداها باشد. تا انتها همراه ما باشید تا در این مقاله به بررسی نکاتی که معلم کودک دارای لکنت باید بداند بپردازیم.
نحوه برخورد معلم با کودک دارای لکنت
معلمان می‌توانند نقش مهمی در حمایت از کودکان دارای لکنت در مدرسه ایفا کنند. با درک لکنت و نحوه برخورد با آن، معلمان می‌توانند به این کودکان کمک کنند تا اعتماد به نفس خود را ارتقا دهند، در مدرسه موفق شوند، مهارت‌های گفتاری خود را تقویت کنند، اضطراب خود را در هنگام صحبت کردن کنترل کنند و با همسالان خود به طور موثر تعامل برقرار کنند. در ادامه، به برخی از نکات کلیدی که معلم باید در مورد نحوه برخورد با کودک دارای لکنت بداند، اشاره می‌شود:
ایجاد محیط امن و حمایتی
ایجاد فضایی بدون قضاوت: معلم باید فضایی را فراهم کند که دانش‌آموزان با اطمینان از ارائه مهارت‌های زبانی خود بدون ترس از انتقاد بهره‌مند شوند.
تمرکز بر نقاط قوت: به جای تمرکز بر روی نقاط ضعف، معلم باید به نقاط قوت هر دانش‌آموز توجه کند و آنها را تشویق به پیشرفت کند.
ایجاد فرصت‌های موفقیت: ایجاد فرصت‌هایی برای موفقیت و اعتماد به نفس دانش‌آموزان باعث افزایش اعتماد به نفس آنها می‌شود.
گوش دادن فعال: معلم باید به صورت فعال به دانش‌آموزان گوش دهد و به مواردی که آنها برای ابراز خودشان انتخاب می‌کنند، توجه کند.
ایجاد فرصت‌های گفتاری
پرسیدن سوالات: پرسیدن سوالات باز به دانش‌آموزان فرصت می‌دهد تا با مشارکت در گفتگوها، مهارت‌های گفتاری خود را تقویت کنند.
فعالیت‌های گروهی: انجام فعالیت‌های گروهی باعث می‌شود که دانش‌آموزان بیشتر به گفتگوها درباره موضوعات مختلف شرکت کنند و مهارت‌های گفتاری خود را بهبود ببخشند.
ارائه گزارش: ارائه گزارش‌ها توسط دانش‌آموزان امکان تقویت مهارت‌های گفتاری و ارتباط آنها را با مواد درسی افزایش می‌دهد.
خواندن شعر: فعالیت‌هایی مانند خواندن شعر و نمایش اجرای آن توسط دانش‌آموزان می‌تواند به تقویت مهارت‌های گفتاری آنها کمک کند.
همکاری با والدین
برقراری ارتباط منظم: همکاری منظم و ارتباط پایدار با والدین به معلم کمک می‌کند تا مشکلات و پیشرفت‌های دانش‌آموز را بهبود بخشد.
اشتراک‌گذاری اطلاعات: اطلاعاتی که معلم در مورد پیشرفت‌ها و مشکلات دانش‌آموزان به دست آورده است، باید با والدین به اشتراک گذاشته شود.
برنامه‌ریزی مشترک: معلم و والدین باید با همکاری و هماهنگی، برنامه‌هایی را برای پیشرفت و رفع مشکلات دانش‌آموزان ترسیم کنند.
نکاتی برای تعامل با کودک دارای لکنت
ارتباط چشمی: هنگام صحبت با کودک، به چشمان او نگاه کنید. این کار نشان می‌دهد که به حرف‌های او توجه می‌کنید و برای او ارزش قائل هستید. از نگاه خیره و طولانی به چشمان کودک خودداری کنید. این کار می‌تواند باعث اضطراب و تشدید لکنت در او شود.
گوش دادن فعال: به طور کامل به حرف‌های کودک گوش کنید و به او نشان دهید که برای او ارزش قائل هستید. حرف کودک را قطع نکنید و به او اجازه دهید تا حرف خود را به طور کامل بیان کند. از حرکات و زبان بدن خود برای نشان دادن توجه و علاقه خود به حرف‌های کودک استفاده کنید.
سرعت گفتار: با سرعت آهسته و واضح صحبت کنید. این کار به کودک کمک می‌کند تا به شما گوش دهد و گفتار شما را تقلید کند. از صحبت کردن سریع و بریده بریده خودداری کنید. این کار می‌تواند باعث اضطراب و تشدید لکنت در کودک شود.
فشار و تنش: از ایجاد فشار و تنش در هنگام صحبت با کودک خودداری کنید. به کودک فرصت کافی برای صحبت کردن بدهید و او را تحت فشار قرار ندهید. فضای گفتگو را آرام و دوستانه نگه دارید.
تقویت اعتماد به نفس: به کودک در تقویت اعتماد به نفس و عزت نفس او کمک کنید. بر نقاط قوت و توانایی‌های کودک تمرکز کنید و آنها را تشویق کنید.
جمع بندی
با به کارگیری این نکات، معلمان می‌توانند به کودکان دارای لکنت کمک کنند تا در مدرسه احساس امنیت و آرامش کنند و در گفتار خود پیشرفت کنند.